Jaag nooit achter duiven. Ook niet bij dat belangrijke bezoek. Blijf jezelf. Altijd! Als ik sjachrijnig ben of haast heb blijf ik van het hok weg.Omdat ik mezelf ken. Want grijp ik dan naast een duif dan geef ik me niet. Er volgt een tweede poging en die is meestal minder zachtzinnig dan de eerste. Draag ook steeds dezelfde kleren.

Succesvolle duivensport omvat meer dan een goed hok, goede duiven, medische zaken, voeren, opleren enzovoorts!

Dat zijn, hoe belangrijk ook, slechts schakels in het geheel. In het verleden maakte ik foto's van knap presterende jonge duiven. U had moeten zien hoe de eigenaars er mee omgingen. Geen gevang, zelfs geen gezoek, de baas wist ze zo zitten en pakte ze blindelings van hun schabje. En hoe hanteerbaar waren die duiven. Met één hand kon je ze in de gewenste positie zetten. Dat waren geen wildkijkende angsthazen, 'ontsnappensgereed', wel het tegendeel. En natuurlijk bestaat er niet zo iets als een soort duiven dat zich gemakkelijk laat fotograferen. Die duiven waren zo gemaakt. Omdat de baas weet hoe belangrijk dat is. Het binnenstormen van mijn jongen na de vlucht is in de streek spreekwoordelijk. Ik zal nooit achter duiven jagen, beweeg me op het hok als in een vertraagde film, behandel de duiven met respect en... krijg daar veel voor terug.

ANEKDOTE
Van Staf Martens, de smid uit Melsele, doet een aardige 'anekdote' de ronde. Misschien is het niet meer dan een anekdote maar daarom niet minder interessant. Staf, smid dus, stond destijds heel de week op een aambeeld te hameren wat nogal wat kabaal tot gevolg had. Toen hij eens een vroege duif kreeg bleef die, tot ergernis van de baas, op het dak zitten. Omdat Staf sport in de vingers had voelde hij hoe de duif zich voelde: Onwennig vanwege... de stilte. Hij snelde de smederij in, begon een hoop kabaal te maken en de duif herkende weer haar oude vertrouwde omgeving. Ze snelde naar binnen! Vooral in het jonge duivenspel is de omgang van wezenlijk belang. Het is een gave die sommigen van nature beheersen, anderen leren het nooit.

HANDEN
Vooral de handen van de liefhebber een grote rol in de vertrouwensrelatie mens duif. Daarmee worden ze beetgepakt en vastgehouden. Duiven mogen handen niet zien als vijanden die ze pijn doen, die het verenkleed niet heel laten. Vooral het pakken na de vlucht dient omzichtig te gebeuren. Een liefhebber met bange duiven heeft handen waarvan duiven bang zijn. Die angst hebben ze niet van nature, die is ze aangeleerd. Door de baas die ze ruw beetpakte. Door de baas die geen gevoel heeft voor omgang met dieren. Liefhebbers met gewillige duiven die binnenstormen na de vlucht hebben ook handen. Die zien er hetzelfde uit als die handen waarvan duiven doodsbang kunnen zijn.

Je doet het goed als je met èèn hand je duiven van hun plaats kunt pakken.

Je doet het verkeerd als je met twee handen boven je hoofd ineens toeslaat. Zo'n duif voelt zich als het ware verraden. En liefhebbers die een duif niet op behoorlijke wijze vast kunnen houden zijn er meer dan men denkt.

HELEMAAL VERKEERD
Ik krijg nogal wat bezoek en hoewel ik het niet graag doe kun je er niet altijd onder uit en geef ik die mensen ooit duiven in handen. Niet om aan te zien soms! En dan praat ik nog niet over behoorlijk een vleugel, laat staan bek opentrekken. De duif moet vlak en ondersteund in de holte van de hand liggen. Heb je een duif niet goed vast dan gaat die wringen en jij gaat wringen omdat de duif wringt. Ondertussen ben je wel bezig je krediet te verspelen. Maak je nooit kwaad op duiven en ga er zeker niet achter jagen. Die hebben een goed geheugen. Eén bruuske beweging, één keer ruw beetpakken na de vlucht kan het vertrouwen al schaden. En dat terugwinnen is niet eenvoudig. Dat kan weken duren. Soms lukt het nooit meer.

LOSLATEN
Zelfs het vrij laten van een duif is een vaardigheid die niet iedereen beheerst. Het zou eigenlijk overbodig moeten zijn over zo iets banaals te schrijven, ware het niet dat veel liefhebbers het niet goed doen. Ze laten een duif zo maar uit handen ploffen of gooien die zelfs op de grond. Lui die zo lomp en onhandig met duiven omgaan zullen nooit 'een jonge duivenspecialist' worden!

Als je een duif op de grond gooit of 'gewoon' laat vallen vergt dat voor die duif een enorme inspanning om tijdig de vleugels uit te slaan om veilig neer te landen.

Zet duiven met zachtheid neer. Of laat ze rustig uit handen vliegen ter hoogte van de zitplaats of broedbak. Allemaal details? Best mogelijk, maar dan wel belangrijke! Aan de manier waarop iemand een duif vasthoudt kun je soms zien of je met een 'kampioen' te maken hebt of met iemand die dat nooit zal worden.

ZINLOOS
Eigenlijk heb je er niets mee te winnen vreemden op de hokken te laten. Zeker niet op de hokken van de jongen. Men weet hoe dat vaak gaat. Op die hokbezoeken volgt onvermijdelijk keuren en daar heb ik al vaak spijt van gehad. Je laat, uit een gevoel van trots, veelal die piepers zien die je het best aanstaan, je favorietjes zeg maar. Maar herhaaldelijk ondervond ik dat juist die jongen die veel- vuldig werden beetgepakt er op een dag van tussen waren.

RITUEEL
Zelf ga ik als volgt te werk om de duiven naar mijn hand te zetten: Elke avond voltrekt zich op mijn hok eenzelfde ritueel. Ik ben er met de voerbus en elke duif krijgt even aandacht. Ze krijgen een mix van grit, snoep en pinda's, een enkeling wordt even over de bol geaaid of er wordt wat mee gestoeid. Soms lijkt dat stoeien meer op vechten. Ik doe alsof ik de duif van haar zitplaats wil werken maar tege- lijkertijd waak ik er voor dat dat niet gebeurt, dat de duif bij dat gevecht met mijn handen altijd de overhand heeft. Dat kennen ze heel gauw. Als ik het hok betreedt verroeren ze geen vin. Het is alsof ze willen zeggen 'Ben je daar eindelijk?' Een enkeling begint zelfs spontaan te koeren. Steek ik mijn hand uit naar een lege zitplaats dan zal menige duif daar op af vliegen. Omdat die een versnapering verwacht. Bij sommigen gebeurt het tegenovergestelde: Steken die een hand uit dan is de duif weg.

GRIT
'Waarom elke dag grit?' Dat is een héél voornaam bijprodukt voor duiven! Mogelijk belangrijker dan vitamines en andere zaken waarover soms zo gewichtig wordt gedaan. Waarom grit zo weinig aandacht krijgt als dat zo belangrijk is? Niet moeilijk! Er is amper iets aan de verdienen. Aan gewoon voer trouwens ook weinig en daarom krijgen andere zaken meer aandacht. Zaken waaraan wel te verdienen valt maar die duiven in veel gevallen kunnen missen. Dat zo belangrijke grit hoort, hoe tegenstrijdig het ook moge klinken, niet op het hok. Er zal zich gemakkelijk stof op vastzetten (en op een duivenhok is veel stof) en duiven pikken dat niet. Grit moet regelmatig worden ververst.

BELOOND
Als ik ergens een hekel aan heb dan is het aan duiven die niet binnenkomen na de vlucht. Omdat ik weet dat mijn jongen binnenstormen worden ze met een gerust hart opgewacht. Maar ik zou de liefhebbers niet graag de kost geven bij wie de zenuwen door de keel gieren voordat de duiven aan moeten komen. Waarom die zo zenuwachtig zijn? Omdat ze wéten dat ze slechte binnenkomers hebben. Ze weten dat omdat ze zelf schuld treffen. (wordt vervolgd).

Einde Deel 2

Alle stukken gepubliseerd door Duiven.net in de rubriek ""A.S. Vertelt" mogen niet vermenigvuldigd worden.
© Ad Schaerlaeckens