Hoe belangrijk vliegervaring is voor jonge duiven leert ook die ationale Orleansvlucht van 1988 in Nederland. In Noord Holland zetten de liefhebbers van Centrum 1419 een heel Rayon voor gek. Daar waren 433 duiven ingemand (3 procent van het totaal) en de 20e van die 433 duiven won Nationaal (lees rayon) de... 47e prijs! En dat tegen 12.328 duiven! Lagen ze goed? Nee hoor. De verklaring is de volgende: Centrum 1419 had het hele jaar gevlogen met de CC Zuid Holland waar veel meer vluchten op het programma stonden dan in het Rayon waarin ze speelden op Orleans.

1981
Voor het volgende voorbeeld gaan we nog verder terug naar het verleden: Naar 1981 en weer naar Orleans. Dat werd een even grote ramp als Bourges in België, dezelfde dag gehouden. In "'ons" Rayon werden vanwege het slechte weer drie jonge duivenvluchten afgelast. Maar... in datzelfde Rayon zaten ook liefhebbers die op voorgaande vluchten in tegenstelling tot ons op zaterdag vlogen: de zaterdagvliegers. Die hadden meer geluk en konden elk weekend concoursen. Toen kwam Orleans, de ramp dus. De zaterdagvliegers vlogen "'ons" met onze onervaren duiven helemaal weg. Zij konden maandag sluiten, Nationaal was het nog drie dagen doorklokken. Omdat de duiven van ons "'zondagvliegers" het helemaal af lieten weten. Als je met jonge duiven fond speelt die vijf keer mand gehad hebben of tien keer dan maakt dat een wezenlijk verschil.

AMERIKA.
Nog nooit heb ik zo veel onzin over duivensport gehoord dan tijdens een bezoek aan Amerika.

• Men vroeg me om het adres van Bricoux. (onderhand 50 jaar dood).
• Iemand had er nog de zuivere Wegges. (De Weggeduiven werden in 1903 totaal verkocht en... bleken voor het merendeel aangeschafte duiven te zijn).
• Een ander wilde weten wat ik vond van de kruising van de rassen Hofkens maal 'X' uit Nederland.

Hofkens had geen ras en die 'X' ken ik alleen uit advertenties in buitenlandse kranten. Die heeft niet alleen geen ras, hij wint ook amper prijs.

• Er zijn daar, geloof het of niet, liefhebbers die elke week de duiven ontwormen.

Is het niet om spontaan haaruitval van te krijgen? En dan was er nog iets. Dat opleren ja. Ongelooflijk.

ONGELOOFLIJK
Dat doen Amerikanen van drie maal per week tot dagelijks. Volstrekt belachelijk? Dat vond ik ook en stak dat niet onder stoelen of banken. Dat doen wij "die alles toch zo veel beter weten" immers ook niet. Maar volslagen gek kunnen die Amerikanen toch niet zijn ga je dan als nuchter mens denken. Want zowat elke dag 100 tot 250 km(!) met de duiven rijden, het is nogal wat. En ik vroeg of men ooit proeven had gedaan. Met duiven aan wedstrijden deelgenomen die amper getraind waren. Kwestie van te kunnen vergelijken. Sommigen hadden die proef inderdaad gedaan. Eén keer en nooit weer! Ze raakten geen papier.

GESLAAGDE PROEF
In 1991 heb ik voor het eerst ook grondig werk gemaakt van opleren. De eerste de beste vlucht werd tegen 1.008 duiven begonnen met: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 11, 13, 16, 17, 18, 19 enzovoorts. Abnormaal gewoon. Zo abnormaal dat het niet alleen aan kwaliteit kon liggen. "Niet alleen" dus: Want veelvuldig opleren is aan slaperds uiteraard ook niet besteed. De duiven die dat jaar de eerste serie 2 Nationaal Orleans zouden winnen zaten ook tussen die vooruitvliegers. Kennis uit Hilvarenbeek wilde ook wel eens weten hoe het nu zat. De week voor Bourges (eind september) werden de duiven ALLE DAGEN in de mand gestopt. Hij klokte dertien(!) duiven op een minuut en wat meer is, stampvroeg.

VRAGEN.
Gedegen opleren, veelvuldig spelen, werpt vruchten af, maar breek me de bek niet open met de vraag "waarom". Ik weet het niet. Ik leer de duiven goed op omdat het resultaat heeft. Op de vraag WAAROM het resultaat heeft heb ik vooralsnog geen antwoord. Natuurlijk zijn er wel een aantal redenen te bedenken.

• Gewenning aan de mand.
• Het zich in vorm en op gewicht vliegen.
• Een snel vertrek van de lossingsplaats.
• Het 'zelfvertrouwen' van de duif vergroten, de durf om de klad te verlaten, alleen te vliegen.

Elke keer als een duif van een vlucht veilig en wel thuis komt is een positieve ervaring. Maar daarmee zijn we er nog niet, blijven er nog vragen.

• Leren duiven ook de weg naar huis?
• Verhoogt opleren de drang naar het hok zoals wordt beweerd?
• Op welk afstand beginnen, hoe groot de sprongen maken?
• Opleren uit de vlieglijn of niet?
• Individueel lossen of in groep?

DE MAND.
Een kennismaking met de mand alleen al lijkt van enorm belang. Merk wat een ongelooflijke stress je teweegbrengt als je jongen voor de eerste keer in een mand opsluit. Ze zijn doodsbang, wild en schichtig, bevuilen elkaar van pure zenuwen. Hoe anders gedragen zich duiven die de mand kennen. Bent u niet overtuigd? Dan moet U Uw onervaren duiven eens samen opleren met die van een sportgenoot die zijn duiven vaker heeft weggebracht. Zijn duiven zullen de mand uitstormen zonder een ronde te maken. Onervaren duiven daarentegen zijn zo 'verbouwereerd en gestresseerd' dat ze soms de mand niet eens uitkomen. Van pure verdwazing blijven ze op de weg of zelfs het dak van de auto zitten. Het doet het vermoeden rijzen dat het resultaat op de eerste vluchten vooral beslist wordt op de lossingsplaats!

ONTHULLEND
De Japanners hielden woord en van de film die ze in Orleans maakten stuurden ze een casette.Met een half oog bekeek ik die. Tot men liet zien dat men de duiven van water voorzag. Die beelden deden me de ogen opensperren van pure verbazing. De duiven stortten zich op de drinkgoten. En als duiven gretig drinken is de logica die daaruit volgt dat ze veel dorst hebben! Maar de videoband liet meer zien. Een aantal duiven dronk niet. Kennelijk niet omdat ze geen dorst hadden maar omdat ze het niet kenden. En neem maar aan:

DRINKEN
Waar ik speel moesten de duiven tot voor kort te lang in de wagens zitten vinden velen. Zelfs van vluchtjes van amper 100 km werden ze 's ochtends vroeg ingemand om de volgende dag te worden vrijgelaten. Liefhebbers stoorden zich hieraan, vooral bij warm weer, en in zulke gevallen is het hoofd van de voorzitter de kop van jut. Maar die bleef steeds Siberisch koud onder de verwijten dat de duiven "onnodig" lang in de mand moesten vertoeven. 'Daardoor verlies je minder duiven' was zijn verweer, "daardoor leren ze drinken". Van die "Orleans" die die Japanners gefilmd hadden bleef mijn eerstgetekende twee minuten zitten. Omdat een eerste prijs nationaal verloren ging weet ik het nog zo goed. En het was niet de schuld van de "letters". De duif was kompleet kapot. Maar kon dat zo'n waardeloze graaneter zijn dat die zo'n gemakkelijke vlucht niet aan kon? Natuurlijk niet.Ik denk dat hij kapot was omdat hij niet gedronken had!

NIET GEDRONKEN
En daar heb ik nog een verklaring voor ook. Het was de eerstgetekende omdat het mijn favoriet was. Omdat het mijn favoriet was had ik hem enkele keren niet gespeeld uit angst hem te verliezen. Dat heeft hem denkelijk opgebroken. Niet gedronken in de mand! Ik denk ook aan die vreemde duiven die soms tegelijk met de eigen duiven van een vlucht binnenkomen. Het eerste wat ze doen is... de drinkbak zoeken! En ik denk aan die verliezen de eerste (korte) vluchten bij warm weer en een nacht mand terwijl van verdere vluchten bij het zelfde weer met twee nachten mand geen duiven verloren gaan. Met de warmte hebben die verliezen kennelijk niks te maken, met niet drinken in de mand des te meer!

Einde Deel 5 (wordt vervolgd)

Alle stukken gepubliseerd door Duiven.net in de rubriek "A.S. Vertelt" mogen niet vermenigvuldigd worden.
© Ad Schaerlaeckens